Bu hafta ne yazacağımı bilmiyordum…
Açıkçası çok konu vardı ama siyasetin bana göre olmadığı kesin.
Yakaladınız!
Yazmaya fırsatım olmamıştı yine bir hafta sonuna yaklaşırken aklıma geldi, yazmam gerektiği.
Dedim ya vefa!
Dün Odak Gazetesi sayfasında bir haber gördüm.Tanıdığım birine çok benziyordu fotoğraf!Yedi yaşından sonraki ilk 8 senem onlarla yani sınıf arkadaşlarımla geçti. Her birinin tek tek gözle görülmeyen çok iyiliği dokunmuştur bana.İşte bunlardan biride dün haberde gördüğüm kişi…
Betül (Şahiner) Göksel!
Öyle zor zamanlardı ki ailesinin çok desteği olmuştu bizlere.Bunları unutmak mümkün olmuyor tabii. İnsanoğlu nerden geldiğini bilmeli; öyle değil mi?Birçoğumuzun orta gelirli olmasına rağmen pekçoğumuzun durumu yoktu belki dekâğıt kalem almaya…Hatta annem yazdırırdı bakkala çoğu zaman eksik bir şeyim olduğu zaman arkadaşlarımdan geri kalmayayım diye…
Dedim ya unutmak mümkün olmuyor çoğu insanı.Bilmedende olsa çok iyiliği dokundu bizlere!Şimdi bende bir şey yapmak istedim onları bu haftaki köşe yazıma dahil etmek istedik.Betül (Şahiner) Göksel!İscehisar İlçesinde birgüzellik ve kadın bakım merkezi açmış.Daha öncelerden evlendiğini ve bir çocuğu olduğunu duymuştum. Ama şimdi de bir esnaf olduğunu görmek onlar kadar beni de mutlu etti.
Onların bu mutlu günlerinde hayırlı olsun demek için bu konuya değindim aslında bakarsanız.13 sene oldu onları görmeyeli bazen sosyal medya üzerinden birbirimizi takip ediyoruz bazılarıyla.Bu güzel bir şey. Çoğu sınıf arkadaşlarımı istedikleri statülerde görmek hoş bir durum oluyor bu ülkenin çocuklarından öğretmen olanda var bu ülkenin insanına esnaf olanda…Belki beni hatırlamaz dedim ya çok zaman geçti ama ben bana yapılanı asla unutmam;unutamam vefa bambaşka bir şey.
Klişe olur mu bilmem ama vefa denilen şey, İstanbul’da bir semt adından çok daha fazlasını ifade ediyor benim gibi insanlar için.
GÜNÜN SÖZÜ
Zaman çalsa da bir şeyleri bizden, bize kalan; bir vefa, bir selam, bir de güzel dostluktur.
