Osmanlı Devleti'nde ilk yerleşik genelevler, 1812 yılında II. Mahmut döneminde açıldı. Resmi olarak ilk umumhaneler ise 1884 yılında, II. Abdülhamit'in izniyle ve "kerhane yönetmeliği" çerçevesinde İstanbul'un Galata ve Pera bölgelerinde faaliyete başladı. Bu dönemde genelevler hızla yayılmaya başladı ve Anadolu'ya da yayıldı.
1915 YILINDA GENELEV SAYISI 359'A ULAŞTI
I. Dünya Savaşı'nın yarattığı yıkım, fuhuş ticaretini de büyüttü. Seks geçim kaynağı haline gelirken, kadınlar ise "sermaye" olarak görülmeye başlandı. Polis raporlarına göre, 1915 yılında İstanbul'da 804'ü Müslüman olmak üzere toplam 3 bin 104 vesikalı kadın ve binin üzerinde kaçak çalışan kadın vardı. Aynı yıl Türkiye genelinde genelev sayısı 359'a ulaştı ve kadınlara "çalışma vesikası" verilmeye başlandı.
FRENGİ KANUNU VE FUHUŞLA MÜCADELE
TBMM'nin 30 Aralık 1920 tarihinde çıkardığı "frengi kanunu", kadınların muayene edilmesini öngörüyordu. Ancak bu yasa tasarısına kimi milletvekilleri karşı çıktı ve "Müslüman kadının muayene edilmesi"nin günahtan sayıldığını belirterek bu bölümün çıkarılmasını talep ettiler. Fuhuşla mücadele, o dönem için hiç kolay olmadı.
FUHUŞLA MÜCADELEDE İLK ADIMLAR
"Cürm-i meşhud" durumunda yakalanan kadınlar muayeneye götürüldü ve bu işi bırakmaları için kendilerine yardımlarda bulunuldu. Bu mücadele sonucunda, 1925 yılından itibaren hayat kadını sayısında azalmalar yaşandı. Örneğin, İstanbul'daki fahişe sayısı 1926'da 869'a, 1927'de ise 793'e kadar düştü.
DEMOKRAT PARTİ DÖNEMİ
Demokrat Parti iktidarı döneminde gazino ve pavyon gibi eğlence sektörünün gelişmesiyle birlikte genelev ve hayat kadını sayısında tekrar artış yaşandı.
GÜNÜMÜZDE HAYAT KADINI SAYISI
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi'nden Prof. Dr. Ayşegül Akbay'ın 2016 yılına ait çalışmasına göre, Türkiye'deki hayat kadını sayısı 150 bine ulaştı. Son çalışmanın üzerinden 8 sene geçtiği için günümüzde bu rakamın 200 bin'e dayandığı tahmin ediliyor.
