Ne istersin diye sormaz hayat insana hiçbir zaman.
Zaten dünyanın kanunu da bu değil mi?
Ya alnımıza yazılanı yaşarız, ya da tercihlerimiz sonucu başımıza geleni,
İnsan hayatı boyunca hep kendini sorgular.
Mutlu olmak için sebepler arasa da kenar mahallelerde
Hayatın istediği olur, o ücra köşede bile
Hayallerimizi uçurtmanın kuyruğuna takılıp gelecek bulut saflığında ararız bazen,
Bazen de bir seni seviyorum lafında
Neye kafayı takarsak takalım kanun bu ya hani,
Yine de tökezleriz.
Ama şunu sakın unutma, her düşenin bir kaldıranı vardır.
Ya kalbinde, ya da derinlerde bir yerde…
Hayat zaten bildiğini hep okuyacak,
Sen yeter ki inanmaktan asla vazgeçme.
Güneş doğuyor diye sev mesela hayatı, ya da tohumlar çiçek açtı diye,
Gülümsemek için sebep ara kendinde,
Zaten hep ağlıyorsun kendinle baş başa geldiğinde.
Unutmayı dene mesela,
Hüznü, kederi, mutsuzluğu ve seni üzen her şeyi
Kucak aç sevgiye, şefkate, huzura…
Nefes aldığın anların olabildiğince değerini bil.
Çünkü hayat üzülmek için çok uzun, mutu olmak için gerçekten çok kısa.