Bazen Çok Yorulur İnsan
Bazen yorulur insan,
Gerçekten…
Sevmekten, sevilmekten, beklemekten yani kısacası her şeyden,
Benim gibi insanlar çok kırgındır hayata karşı,
Umutsuzluğa düştüyse eğer, işte o zaman vay haline,
Kalpten seven insanlar çok çabuk yorulur,
Kendini yıpratır, duygularını öldürür,
O yüzden çok susar, söyleyecek lafı olmayanlar.
Bazen haddinden fazla yorulur insan,
Uzun uzun anlatacağı derdini kimse dinlemeyeceği için susar,
Umutsuzca gömülür gider kendi derinliklerine,
Ucu bucağı olmayan koca dünyada tek başına kalınca,
Kendini ait hissetmediği bu yerden sessizce uzaklaşmak ister,
Bazen gerçekten çok yorulur insan.
Yeri gelir ağlayacak gücü bulamaz kendinde,
Yeri gelir ihtiyaç duyar, sarılıp dertleşeceği bir bedene,
Çığlığı sessizliğine karışan insanlar çok çabuk yorulur,
Susmaya başlar belli bir noktadan sonra,
Ya kağıdı kalemi olur en yakın dostu,
Ya da eskiyip giden neşesi,
Kalkıp adım atacak hal bulamaz kendinde,
Anlayacağın o ki, bazen çok yorulur insan…